زانو یکی ازبیشترین اندام­های در معرض بروز آسیب در ورزش تکواندو، همچنین بیشترین علت ناتوانی و از کار افتادگی این ورزشکاران می­باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی شیوع، علل و مکانیزم آسیب­های لیگامنتی زانو در تکواندوکاران مرد حرفه­ای ایران در لیگ برتر 91- 92 بود. نمونه­های این تحقیق( سن 7/3 ± 6/25 سال، قد 24/2± 86/181 متر و وزن 14/11± 83/75 کیلوگرم) را ورزشکارانی تشکیل دادند که در گذشته دچار آسیب شدید و یا متوسط در ناحیه زانو شده و برای درمان به پزشک و یا فیزیوتراپ مراجعه کرده بودند. اطلاعات مربوط به آسیب­های زانو ( نوع، مکانیسم، زمان بروز آسیب و دیگر موارد )، با استفاده  از پرسشنامه تعدیل یافته فولر و همکاران از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده و بررسی پرونده پزشکی آنها ثبت شد. از آمار توصیفی و همچنین از کای اسکور (ضریب خی­دو) برای تجزیه و تحلیل داده­ ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 180 بازیکن حاضر در لیگ برتر تکواندو 43 نفر دچار آسیب در ناحیه زانو شده ­اند( تعداد 63 آسیب؛ برابر با 35 آسیب در هر 100 بازیکن ). متداولترین نوع آسیب در بین آسیب­های لیگامنتی آسیب لیگامنت متقاطع قدامی با 6/28 درصد و بعد از آن لیگامنت متقاطع خلفی با 4/25 درصد بود. در این تحقیق مکانیزم­های غیربرخوردی با 97 درصد بیشترین تأثیر را در ایجاد آسیب لیگامنت متقاطع قدامی داشتند و در این میان فرود نامناسب پس از اجرای ضربات پرشی با 4/39 درصد، بطور معناداری بیشترین سهم را در ایجاد آسیب لیگامنت متقاطع قدامی داشت( 05/0>p و 394/11 = x2). در بین آسیب­های لیگامنتی برخورد قوی ضربه آبدولیو چیگی با بدن حریف با 43 درصد شایع­ترین مکانیزم بروز آسیب لیگامنت متقاطع خلفی بود. ولی این میزان از لحاظ آماری معنادار نبود(05/0<p و 095/5 = x2). بین تکواندوکاران دارای آسیب ACL و تکواندوکاران دارای آسیب PCL از لحاظ موقعیت پای آسیب دیده در هنگام آسیب تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0>p و 594/14 = x2). در این تحقیق بیشتر آسیب­های مفصل زانو از نوع پارگی کامل لیگامنت(63 درصد) بود و این میزان تفاوت معناداری با کشیدگی داشت­­ (001/0=p و 953/39 = x2). آسیب­های مفصل زانو در پای برتر(67 درصد) بطور معناداری بیشتر از پای غیر برتر بود (022/0=p و 233/5 = x2). میزان آسیب در پای ضربه با 72 درصد بطور معنی­داری بیشتر از پای اتکا مشاهده شد( 01/0>p و 558/32 = x2). آسیب در زمان مسابقه با 67 درصد بیشتر از آسیب در زمان تمرین مشاهده شد(05/0>p و233/5 = x2). میزان بروز آسیب در راند سوم (48 درصد) بطور معناداری نسبت به راند­های اول و دوم بیشتر بود(01/0>p و 79/12 = x2).

 

واژگان کلیدی:  تکواندو، آسیب ورزشی، لیگامنت متقاطع قدامی، لیگامنت متقاطع خلفی

 

فهرست مطالب

 

عنوان مطالب                                                                                                          صفحه

 

فصل اول: طرح تحقیق

 

1-1-  مقدمه 1

 

1-2-  شرح و بیان مساله پژوهشی 2

 

1-3-  اهمیت و ارزش تحقیق 3

 

1-4-   اهداف تحقیق 4

 

1-4-1-  هدف کلی 4

 

1-4-2-  اهداف فرعی تحقیق 4

 

1-5-  فرضیه ­ها یا سوالهای ویژه تحقیق 5

 

1-6-  محدودیت­های تحقیق 6

 

1-6-1-  محدودیت­هایی که کنترل آنهادر اختیار محقق نبوده است   6

 

1-6-2-  محدودیت هایی که کنترل آنها در اختیار محقق بوده است   6

 

1-7-  تعریف واژه­ها 6

 

1-7-1-  تعاریف نظری 6

 

1-7-2-  تعارف عملیاتی 7

 

فصل دوم: ادبیات پیشینه

 

2-1-  مقدمه 8

 

2-2-  تکواندو 8

 

2-3-  آناتومی زانو 9

 

2-3-1-  آناتومی مفصل زانو 9

 

2-3-2-  حرکت­شناسی زانو 9

 

2-3-3-  بافت­های نرم 10

 

2-3-4-  کشکک 13

 

2-3-5-  نوار خاصره­ای- درشت­نئی 13

 

2-4-  عضلات زانو 13

 

2-4-1-  عضلات چهار سر ران 13

 

2-4-2-  عضلات همسترینگ 14

 

2-4-3-  عضلات پنجه­غازی 14

 

2-4-4-  عضله رکبی 15

 

2-4-5-  عضله دوقلو 15

 

2-5-  وتر کشککی 15

 

2-6-  آسیب 15

 

2-7-  عوامل موثر در بروز آسیب 16

 

2-7-1-  عوامل خطرساز خارجی 16

 

عنوان مطالب                                                                                                          صفحه

 

2-8-  تحقیقات انجام شده در خارج از کشور   22

 

2-9-  تحقیقات انجام شده در داخل کشور 24

 

فصل سوم: روش تحقیق

 

3-1-  مقدمه 27

 

3-2-  روش تحقیق 27

 

3-3-  جامعه و نمونه آماری 27

 

3-4-  ابزار تحقیق 28

 

3-5-  مراحل انجام تحقیق 28

 

3-6-  روش های آماری 29

 

فصل چهارم: یافته­ های تحقیق

 

4-1-  مقدمه 30

 

4-2-  نتایج 30

 

4-3-  سایر یافته­ های تحقیق: 45

 

فصل پنجم: بحث و نتیجه گیری

 

5-1  مقدمه 47