کیویجیروی^[۱۳۵] و همکاران ( ۲۰۰۱) چیزی فراتر از دسترس پذیری عاطفی را در نظر گرفتند، یک مادر، کسی که به صورت حساسی رفتار می‌کند می‌تواند به بهانه های فرزندش به درستی و به صورت مناسب پاسخ دهد و با او ارتباط برقرار کند و آیینه ای برای وی باشد و همچنین محیط را برای وی قاعده مند و برنامه ریزی کند. سیلوان، نیامی و واتن^[۱۳۶] حساسیت مادرانه را در قالب توانمندی مادر برای انگیزه مند کردن کودک برای بازی کردن و زمان بندی و تطبیق پذیری برای راهنما بودن شناختی تعریف می‌کند. با کمی تشابه، بر طبق نظر استیون، بلیک، ویتال و مک دونالد^[۱۳۷] ( ۱۹۹۸)، مادرها باید در جلب توجه کودکشان و انگیزه ی آن ها در انتخاب کردن فعالیت هایی که در سطح رشدی کودک مناسب است، حساس باشند. لاکسو، پیوکیوس، کاتاجاماکی و لیتنن^[۱۳۸] (۱۹۹۹) حساسیت مادرانه را در کل در ده سطح بررسی کردند، به علاوه اینکه جلب توجه و انگیزه از فاکتورهای جنبه‌های دسترس پذیری عاطفی، لذت از مشارکت در فعالیت هاست. تحقیقات هاسبن، پاتریک، کراندل و لی ^[۱۳۹]( ۲۰۰۴) نشان داد که رابطه ی منفی بین حساسیت مادرانه و دخالت بیش از حد در فعالیت های فرزند وجود دارد. هانس، در این مقاله نشان داد که حداقل دو راه برای غیر حساس بودن مادر در برابر نشانه های نوزادان وجود دارد: آن ها ممکن است تنها غیر پاسخ گو نباشند، بلکه ممکن است بیش از حد پاسخگو باشند. برای مثال، کنترل کردن و دخالت بیش از حد ( کلاسن و کریتیدن^[۱۴۰]، ۲۰۰۳). به طور مشابه ای، طبق تحقیقات مورای و هارنبیکر^[۱۴۱] ( ۱۹۹۷) بین سبک مادری قلدرانه و حساسیت مادرانه رابطه ی منفی وجود دارد ( به نقل از لایلا پاولا، ۲۰۰۶).

مادر حساس باید نیازهای عاطفی فرزندش را تشخیص دهد و به کودک در تشخیص و کشف کردن، سازگاری و حل کردن احساسات عمیقشان را بدهد. در حقیقت، والدگری حساس با فرزندانی که بتوانند استرس هایشان را بهبود ببخشند رابطه دارند ( آلبرت، ریکسن- والراون، سوییپ . دی ورث، ۲۰۰۸؛ اسپانگلر، اسکیچ، ایلگ ، مایر؛ آچرمن^[۱۴۲]، ۱۹۹۴؛ به نقل از هریس^[۱۴۳]، ۲۰۱۳)

به دلیل اهمیت رفتار مادرانه و تاثیر آن بر سبک دلبستگی و سلامت روانی کودک، سازمان جهانی سلامت برای سلامت کودک و بهبود روابط مادر و کودک و بهزیستی وی در سال ۱۹۹۸ راهنمای مداخله در روابط مادر و فرزند برای بهبود رشد روانی در دوران کودکی^[۱۴۴] را منتشر کرد. و بر این معتقد هستند که برای بهتر مادری کردن نیازی به آموزش راه های جدید نیست بلکه باید قابلیت های حاضرشان را به آن ها نشان داد. با تشویق مهارت های مثبت موجود در مراقب دو فایده به دست می‌آید: فایده ی اول این است که مراقب ‌در مورد ظرفیت مراقبت اعتماد به نفس به دست می آورد و دوم اینکه مادران از مهارت های خود بیشتر آگاه می‌شوند و این باعث بهبود کیفیت مراقبت می شود. در این برنامه علاوه بر تشویق مهارت های مثبت مادر، باید به کودک هم با دید مثبتی نگاه شود. یعنی نکته ی کلیدی مادر خوب، حساسیت و مسئولیت پذیری عاطفی کودکان است که این به کودکان کمک می‌کند اعتماد و ظرفیت آن ها را بالا برد، در نتیجه ی رابطه و عمل متقابل بین مادر- کودک را بالا می‌برد. در نتیجه برای بهتر شدن والدگری و مراقبت، باید مراقب از ویژگی های مثبت کودک مطلع و آگاه باشد، برای اینکه با نیازهای کودک همدلی کند و به آن ها حساس باشد.

برنامه ی جهانی برای افزایش حساسیت و راهنما بودن مادر طراحی شده است، که از ۴ طریق و شیوه ی زیر دنبال می شود:

الف: کمک به مراقب برای دیدن نکته های مثبت کودک، با عشق و همدلی با او برای بهتر فهمیدن وی و توانایی پاسخ به نیازهای کودک. این مورد باعث بالاتر رفتن اعتماد به نفس او به عنوان مراقب نیز می شود.

ب: بهبود رابطه ی حساس عاطفی – بیانی و برقرار کردن تعامل بین مراقب و کودک که باعث رابطه ی عاطفی مثبت بین آن ها می شود.

ج: روابط پربار و غنی و محرک بین مراقب و کودک را بهبود می بخشد که باعث می شود کودک اطراف خود را درک کند و فعالیت های خود را هدایت کند.

د: فعالیت های ذاتی و بومی نادر کودک را دوباره فعال می‌کند مثل بازی ،نمایش، آواز خواندن و فعالیت های اشتراکی. در نتیجه مراقب با کودک در مسیرهای درست و مناسب فرهنگی نقش بازی می‌کند.

در نهایت در این برنامه به طور خلاصه هشت مورد راهنمایی ‌در مورد روابط مادر- کودک می شود که به صورت تیتروار در زیر می‌آید:

۱: به کودک خود عشق و علاقه نشان دهید.

۲: با کودک حرف بزنید. گفتگویی به وسیله ی بیانات چهره ای ، ژست ها و اصوات داشته باشید.

۳: راه کودک خود را دنبال کنید.

۴: کارهایی را که کودکتان مدیریت می‌کند را تشویق کنید و قدردان باشید.

۵: به کودک برای تمرکز توجه اش و به اشتراک گذاشتن تجربه اش کمک کنید.

۶:به کودک برای ساختن حس و بینشی از دنیا کمک کنید.

۷ : به کودک کمک کنید که تجربه های خودشان را عریض کنند ( یعنی به تجربه های خود بال و پر دهند).

۸: به کودک کمک کنید که قوانین، محدودیت ها و ارزش ها را یاد بگیرد ( سازمان سلامت جهانی، ۱۹۹۸).

۳-۹-۲ سنجش رفتار مادرانه