میزان میانگین پلاکت در درمان دو هفته‌ای در مقایسه با درمان سه هفته‌ای ITP با پردنیزولون چقدر است؟
میزان رابطه بین سن و پاسخ به درمان دو هفته‌ای با پردنیزولون در ITP چقدر است؟
میزان رابطه بین سن و پاسخ به درمان سه هفته‌ای با پردنیزولون در ITP چقدر است؟
میزان رابطه بین جنسیت و پاسخ به درمان دو هفته‌ای با پردنیزولون در ITP چقدر است؟
میزان رابطه بین جنسیت و پاسخ به درمان سه هفته‌ای با پردنیزولون در ITP چقدر است؟
میزان عوارض در درمان دو هفته‌ای در مقایسه با درمان سه هفته‌ای ITP با پردنیزولون چقدر است؟
۱-۵- فرضیات
میانگین پلاکت در درمان دو هفته‌ای در مقایسه با درمان سه هفته‌ای با پردنیزولون در ITP متفاوت نیست.
اختلاف معنی‌داری در درمان دو هفته‌ای و سه هفته‌ای با پردنیزولون در ITP وجود ندارد.
۱-۶- تعریف واژه‌ها
ترومبوسیتوپنی : به کاهش تعداد پلاکت کمتر از ml /150000 ترومبوسیتوپنی گفته می‌شود.
ITP : پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی است و اختلال اکتسابی است که با تخریب پلاکت با واسطه ی ایمنی مشخص می‌شود.
Tapering : کاهش تدریجی دوز داروی تجویز شده را گویند.
Life style : شیوه و سبک زندگی
Splenectomy : برداشت طحال به روش جراحی را اسپلنکتومی می‌گویند.
HIV : ویروس نقص ایمنی انسان است که عامل ایدز می‌باشد.
اپی ستاکسی : خونریزی بینی
هماچوری : وجود خون در ادرار
ایاتروژنیک : عوارض و وقایع ناخواسته مترتب بر دخالتها و اقدامات پزشکی
آلوپسی : ریزش مو
هیرسوتیسم : رویش موهای زائد در خانم‌ها در نواحی که بطور نرمال فاقد مو هستند.
استریا : خطوط رنگی در پوست بویژه در پوست شکم
کاتاراکت : آب مروارید
گلوکوم : افزایش فشار داخل چشم، آب سیاه
اگزوفتالمی : بیرون زدگی کره ی چشم
آترواسکلروز : سخت شدن رگها، تصلب شرائین
گاستریت : التهاب معده
هایپوکالمی : کاهش پتاسیم خون
استئوپروز : کاهش چگالی استخوان ، پوکی استخوان
نکروز آواسکولار : از بین رفتن بافت زنده ی استخوان ناشی از عدم خونرسانی
میوپاتی : ضعف عضلانی
یوفوریا : نشئگی
سایکوز : جنون
سودو تومورسربری : افزایش فشار داخل مغز بدون ضایعه ی آناتومیک مغزی
فصل دوم
بررسی متون
۲-۱- مروری بر مطالعات انجام شده
در مطالعه‌ای که دکتر Stasi و همکارانش در سال ۱۹۹۵ انجام دادند به این نتیجه رسیدند که بیشتر بیماران ITP به درمان با پردنیزولون در طی ۲ هفته پاسخ می‌دهند و پاسخ عمده‌ در طی هفته اول درمان می‌باشد. طول مدت درمان اولیه با پردنیزولون بوسیله پاسخ شمارش پلاکتها تعیین می‌شود و اگر تعداد پلاکتها سریع نرمال شود پردنیزولون به تدریج کم و سپس قطع می‌شود(۱۷).
در مطالعه‌ای که در سال ۱۹۹۶ توسط George و همکارانش بر روی بیماران ITP انجام شد به این نتیجه رسیدند که ۶۶% بیماران پاسخ نسبی یا کامل به استروئید می‌دهند و بیشتر این پاسخ در پایان هفته اول درمان دیده می‌شود(۲۰).
Laurine Barclay در سال ۲۰۰۳ مطالعه‌ای بر روی ۱۵۷ بیمار ITP با تشخیص جدید و با پلاکت زیر ۲۰ هزار تا ۵۰ هزار انجام داد که تعداد متوسط پلاکت افراد mm³ ۳۰۰/۱ ± ۱۲۲۰۰ بود و به این افراد دگزامتازون خوراکی روزانه mg 40 به مدت ۴ روز داد که از ۱۲۵ نفر افرادی که وارد مطالعه شدند ۱۰۶ نفر پاسخ خوبی به درمان دادند و روز سوم تعداد متوسط پلاکت آنها به ۲۰۰۰۰ و در هفته ی اول تعداد پلاکت به ۱۰۱۰۰۰ رسید. از ۱۰۶ نفر ۵۰% پاسخ ثابتی در طی ۶ ماه داشتند و پلاکت بالای ۵۰ هزار بعد از ۶ ماه از درمان اولیه داشتند و بقیه در طی ۳ ماه پاسخ ثابتی داشتند. کسانی که روز ۱۰ بعد از درمان پلاکت زیر ۹۰ هزار داشتند احتمال عود بیشتری دارند و به این نتیجه رسیدند که درمان طولانی با استروئید عوارض بیشتری از درمان کوتاه‌تر دارد و درمان طولانی مدت احتمال عود را کاهش می‌دهد(۲۳).
مطالعه‌ای که در زیر می‌آید نشان می‌دهد که ITP نسبت به آنچه در گذشته تصور می‌شد خوش خیم‌تر است و در اکثر بیماران بهترین رویکرد به آن، شامل یک برنامه ی درمانی محافظه‌کارانه است (۱۷،۲۴ و۲۵).
در گزارشی از ۲۰۸ بیمار مبتلا به ITP که بطور متوسط برای ۹۲ ماه پیگیری شدند یافته‌های زیر ذکر شدند (۲۵).

۴۲% بیماران شمارش پلاکت بیش از ۵۰ هزار در میکرولیتر داشتند و درمانی برای آنها انجام نشد، این بیماران پسرفت خودبخود بیماری به میزان ۹% داشتند. ۱۵% بیماران دچار کاهش شمارش پلاکتی به میزان کمتر از ml 50000 شدند که با پردنیزولون تحت درمان قرار گرفتند.
در آخرین پیگیری ۹۵ بیمار درمان شده، ۴۳ نفر بدون دریافت دارو، در پسرفت کامل به سر می‌بردند و ۵۲ نفر تحت درمان بودند.
۵ مورد مرگ به دلیل ترومبوسیتوپنی روی داده بود.
در مطالعه‌ دیگری روی ۱۵۲ بیمار که بطور متوسط برای مدت ۵/۹ سال پیگیری شدند، مورتالیتی و موربیدیتی دراز مدت بررسی شدند (۲۴) :
ریسک مورتالیتی دراز مدت با آنچه که در جمعیت عمومی دیده می‌شود برابر بود.
شش بیمار به دلایل مرتبط با ITP فوت کردند : ۲ بیمار در اثر علل وابسته به بیماری (مثلاً ICH) و چهار بیمار به دلیل عوارض درمان (مثلاً عفونت به دلیل درمان سرکوب کننده ایمنی یا اسپلنکتومی قبلی)
موربیدیتی ناشی از اسپلنکتومی در ۷۸ بیمار، حدود ۲۶ درصد بود (بطور مثال، عوارض بعد از عمل جراحی که باعث افزایش مدت بستری می‌شوند)
این یافته‌ها تأکید دارند که رویکرد درمانی ITP باید محتاطانه و محافظه کارانه باشد و درمان تهاجمی تنها باید برای بیماران با ترومبوسیتوپنی شدید و یا علامتدار در نظر گرفته شود.
کارآزمایی‌های کنترل شده آینده‌نگر معدودی وجود دارند که بر اساس نتایج و عواقب دراز مدت درمان، به بررسی اثربخشی انواع مختلف درمان ITP پرداخته باشند (۱و۵) با این حال از آنجا که پس رفت خودبخودی ITP در بزرگسالان غیر معمول است، لذا در بیماران با تعداد پلاکت کمتر از ۲۰۰۰۰ در میکرولیتر که خطر خونریزی دارند به منظور افزایش شمارش پلاکتی، معمولاً درمان آغاز می‌شود.
بعضی بزرگسالان که شروع ناگهانی پورپورا و ترومبوسیتوپنی شدید نشان می‌دهند دوره ی بیماری خود محدود شونده دارند، که احتمالاً به دلیل یک عفونت غیر آشکار و یا واکنش ناخواسته دارویی می‌باشد. در یک مطالعه‌ آینده‌نگر در انگلستان ۲۸ بیمار از ۳۴۳ بیمار (۸%) که در ابتدا به عنوان مبتلایان به ITP در نظر گرفته شدند بعداً به عنوان افراد دچار ترومبوسیتوپنی ناشی از دارو تشخیص داده شدند (۱۲). کینین شایع‌ترین داروی دخیل در این مسأله بود(۱۳ بیمار). ۳ بیمار قبل از اینکه ترومبوسیتوپنی ناشی از دارو تشخیص داده شود، اسپلنکتومی شده بودند.
مشاهدات فوق بر اهمیت انتخاب مناسب بیماران برای شروع درمان ITP تأکید دارند. تمام بیماران دارای ترومبوسیتوپنی شدید (شمارش پلاکتی کمتر از ml /20000 باید درمان شوند، چون در معرض خطر خونریزی هستند. این مسأله بویژه در بیمارانی که شرایط ناتوان کننده ی همزمان دارند مهم است (سن بالا، هیپرتانسیون)، چون در این بیماران خونریزی می‌تواند کشنده باشد.