۲. استفاده از روش‌های متنوع و در عین حال کم هزینه تا بتوان بیشترین سطح مشارکت را برای عمل جمعی بسیج کرد.

۳. تمرکز فعالیت در سطح جامعه‌مدنی و رویکرد حرکت از پائین.

روش‌‌ها و ابزار

در طرح کمپین، محدودیتی برای استفاده از ابزار خاصی وجود ندارد، در واقع، کنشگران مختلف کمپین، هر یک از ابزار مختلفی برای عمل استفاده می کنند. با این وجود، «برقراری ارتباط چهره به چهره به منظور جمع‌ آوری امضای بیانیه کمپین»، روش اصلی این کمپین به شمار می‌آید. علاوه بر آن، می توان به برخی روش‌های دیگر مورد استفاده در کمپین اشاره کرد:
۱) استفاده از رسانه‌های اینترنتی، ۲) توزیع دفترچه‌های آموزشی، ۳) برگزاری کارگاه‌های آموزشی، ۴) تولید کالاهای هنری و تبلیغاتی، ۵) برگزاری نشست‌ها و نمایشگاه‌های مختلف در رابطه با کمپین، ۶) استفاده از رسانه‌های نوشتاری، ۷) مستندسازی فعالیت‌ها، ۸) لابی و مذاکره با جریان‌های اجتماعی و سیاسی با هدف درگیر کردن آنها، ۹) استفاده از فتاوی فقهی و نقل قول از مراجع اسلامی و …

ساختار سازمانی

تاکید بر ساختار افقی از ابتدای فعالیت کمپین وجود داشته است. در آغاز، اعضاء بر مبنای تقسیم وظایف در قالب کمیته‌های مختلف در تهران شروع به کار کردند. پس از آن، در شهرهای دیگر نیز گروه‌هایی با برنامه کمپین فعالیت خود را آغاز کردند. علاوه بر این‌ها، افراد زیادی نیز به صورت فردی، به جمع‌ آوری امضاء مشغول بودند، مجموعه این فعالیت‌ها در افق یکدیگر قرار داشت. به تدریج با بزرگ شدن جمعیت فعالان، کمیته‌ای برای هماهنگی دیگر گروه‌ها تشکیل شد. در تمام این مدت، نقدهای مختلفی در خصوص مشکلات کار وجود داشت، و تلاش می‌شد تا بهترین الگوی دموکراتیک فعالیت انتخاب گردد. تجربه کمیته هماهنگی چندان کارآمد نبود و در نیمه راه همچنان فعالان شهر تهران از موقعیتی بالاتر در ساختار فعالیت‌ها برخوردار بودند. اما به تدریج تغییراتی در فعالیت‌های تهران ایجاد شد و دو گروه مجزا در تهران به فعالیت ادامه دادند. البته، همچنان انتقادات و چالش‌ها در این خصوص ادامه دارد، و مشکلات پابرجا است. اما در مجموع، رویکرد ذهنی فعالان، مبنی بر حرکت به سمت روابط افقی است.

چالش‌ها و مشکلات

۱. چگونگی تنظیم رابطه با گروه‌های سیاسی که خواهان همکاری با کمپین هستند.
۲. موضع‌گیری درباره رابطه میان اسلام و حقوق زنان و اینکه چگونه می‌توان به سوالات مذهبی مردم در این خصوص پاسخ گفت.
۳. مشکل هزینه‌های تحمیلی و محدودیت‌های ایجاد شده برای فعالیت، و جستجوی راه‌های برون رفت از بحران.
۴. رعایت اصول دموکراتیک برای حفظ ساختار افقی کمپین.

ب) گروه میدان زنان
«در اولین روزهای فعالیت، این گروه متشکل از کنشگرانی بود که صدای اصلی‌شان در سایت میدان زنان انعکاس یافته بود. در آن زمان تعریف افراد از خودشان محدود به فعالیت هایشان در هر یک از این بخش ها و کمپین ها بود و در جلسات خود را بچه های سایت میدان معرفی می کردند. بنیانگذاران این حرکت هیچگاه اصراری بر انتخاب نام یا عنوان خاصی نداشتند اما به تدریج با توسعه فعالیت های داخلی و فراملیتی و کنش هایی که در سال جاری حول ابتکار های کوتاه مدت در فضای واقعی و مجازی به وجود آمد و نهایتا شکل گیری گروه های تحقیقاتی و ویدیویی، باعث شد که خود اعضا به طور طبیعی و بدون هیچ قرارداد قبلی تعریفی که از جایگاه کنشگرانه خود ارائه می دهند “گروه میدان زنان” باشد. این تعریف به تدریج شایع شده و توافقی نانوشته و ناگفته گروه میدان را از دل سایت میدان متولد کرد» (عباسقلی‌زاده، ۱۳۸۶).
گروه میدان زنان در مرداد ۱۳۸۵، در نتیجه پیوستن دو جمع زنان شکل گرفت. یکی از آنها در زمینه «حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها»، حدود یک سال بود که فعالیت‌هایی داشت؛ و جمع دوم گروهی از زنان حقوق‌دان و روزنامه‌نگار بودند که در زمینه «منع سنگسار» فعالیت می کردند. این دو جمع، در قالب دو کمپین با افتتاح سایت «میدان زنان» فعالیت خود را علنی کردند. پس از آن به تدریج کمپینی دیگری نیز توسط این گروه در زمینه «حق تابعیت زنان» آغاز به کار کرد، اما چندان مورد اقبال قرار نگرفت. در واقع، هویت اصلی گروه میدان بر مبنای کمپین سنگسار و کمپین ورود زنان به استادیوم شکل گرفته است.
از ویژگی‌های گروه میدان می توان به تنوع موضوعات مورد اعتراض اشاره کرد. در واقع، اعضای گروه میدان معتقدند که با توجه به گستردگی و تنوع مسائل و مشکلات زنان، نمی توان مسائل گوناگون را اولویت بندی کرد، لذا گروه میدان از تنوع در برنامه های عمل (تشکیل کمپین های مختلف) برخردار است. البته، فعالان گروه میدان با وجود تنوع در برنامه‌ها، برای تاثیر فعالیت ها، موضوعات «مشخصی» که قابل لمس بوده و در عین حال بتواند یکی از «حوزه های بحرانی» زنان را نمایندگی کند در دستور کار خود قرار می دهند (عباسقلی‌زاده، ۱۳۸۶). با اتخاذ چنین رویکردی، فعالیت‌های گروه میدان زنان به تدریج از محدوده دو کمپین اولیه فراتر رفت، و در طول زمان موضوعات دیگری نیز تحت عنوان کمپین در دستور کار این گروه قرار گرفت.
موضوعاتی همچون: تهیه منشور زنان ایران، کمپین اعتراض به سهمیه بندی جنسیتی، اعتراض به لایحه حمایت از خانواده، اعتراض به طرح امنیت اجتماعی، اعتراض به لایحه مجازات اسلامی و اخیراً اعتراض به تمامی مظاهر نوبنیادگرایی، از جمله محورهای فعالیت‌های دیگر گروه میدان زنان به شمار می آید. در جدول زیر مشخصات و ویژگی‌های این گروه به اختصار توضیح داده شده است:
جدول شماره ۴: مشخصات گروه میدان زنان

سابقه اعضای اولیه

اعضای اولیه تشکیل‌دهنده این گروه در سال‌های نخست دهه ۱۳۸۰ در انجمن‌هایی مانند موسسه راهی، سایت زنان ایرانی، و مرکز کارورزی سازمان‌های غیردولتی فعالیت می‌کردند. در سال ۱۳۸۵ از جمع هماندیشی خارج شدند و در مردادماه همان سال، گروه میدان زنان را تاسیس کردند.

اهداف

بر اساس آخرین سندی که توسط این گروه منتشر شده است، می توان هدف کلی این گروه را مبارزه با تمام مظاهر نوبنیادگرایی دانست. اما به مقتضای هر کمپین خاص، اهداف آنها نیز مشخص تر و جزئی تر می شود. محورهای اصلی این اهداف خاص عبارتند از:
۱. لغو قانون سنگسار
۲. اجازه یافتن زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها
۳. لغو سهمیه بندی جنسیتی در دانشگاه‌ها

استراتژی

محور اصلی استراتژی این گروه، تمرکز بر موضوعاتی حاد و بحرانی است که بتواند وضعیت زنان ایران را مورد توجه قرار دهد. در واقع، توجه به حوزه‌های ملموس و در عین حال متنوعی که بتواند توجه رسانه‌ها را به خود جلب کند. همچنین، برنامه‌های گروه میدان عمدتاً محدوده زمانی کوتاهی دارند، و به جای تمرکز بر نتیجه بخشی فعالیت‌ها، فرایند و رویکردی ترویجی مدنظر است.

روش‌‌ها و ابزار

استفاده از ابزار رسانه ای در گروه میدان، بویژه تمرکز بر امکانات فضای اینترنتی از خصوصیات اصلی این گروه است. همچنین، تلاش برای تولید محصولات رسانه‌ای مانند فیلم‌های مختلف درباره موضوعات مورد اعتراض، یکی دیگر از ابزارهای این گروه است. البته، در مورد کمپین «استادیوم» و همچنین «اعتراض به سهمیه بندی جنسیتی» می توان به استفاده از سیاست‌های خیابانی همچون تجمع نیز اشاره نمود. یا در مورد اعتراض به لایحه خانواده، که از توزیع کارت پستال استفاده شد. از دیگر روش‌های گروه میدان، تلاش برای بسیج فشار بین‌المللی سازمان‌های حقوق بشری به دولت ایران است.

ساختار سازمانی

اعضای گروه میدان بصورت گروه‌های کوچکی که هر یک در قالب یک کمپین خاص فعال هستند، ساختار خود را سازمان داده است. در واقع، دسته های کوچک ۵ تا ۱۰ نفره از افراد که حول موضوعات کاری مشخص با هم همکاری می کنند.
البته، برای تصمیماتی که مربوط به کل جمع است، تمام اعضاء مشارکت دارند، که البته، در این مورد نیز مشکلات شکلی برای تصمیم گیری بوجود می‌آید.