تنش ماهیچه ای مزمن و سابقه دار اختلال در بازداری فعال سازی

اتکا به پس خوراند جسمی به جای یکپارچه سازی اطلاعات دیداری حرکتی به عنوان معیار اجرا

فعالیت پر خطر

شروع تیک

شکل ۱-۲ الگوی شناختی-رفتاری-حرکتی و روان فیزیولوژیکی اختلال تیک (همان منبع)

۱۰-۲رویکردهای درمانی به اختلالات تیک :

با وجود برخی پیشرفت ها در طول دهه گذشته، درمان ایده آل برای این اختلالات هنوز در دسترس نیست. تصمیم برای شروع یک درمان خاص بر اساس شدت حداقل و حداکثر علائم مربوط به تیک و میزان تداخلی است که در زندگی روزمره فرد، عزت نفس، روابط میان فردی با همسالان، معلمان و اعضای خانواده، همچنین توانایی برای انجام تکالیف در مدرسه ایجاد ‌کرده‌است(کینگ^۱، سی هیل، لامبروسو^۲ و لکمن، ۲۰۰۳). در افرادی که اختلال تیک آن ها با ADHD، OCD، افسردگی و یا اختلال دو قطبی همایند است، ابتدا باید اختلال همایند همراه درمان شود زیرا درمان آن ها ممکن است شدت تیک ها را کاهش دهد. اگر چه یافته های پژوهشی حاضر می‌تواند فراتر از نتایج به دست آمده باشد، مطالعات آینده می‌توانند جزییات بیشتری در خصوص درمان این گروه از اختلالات فراهم کنند( گروه مطالعه سندرم تورت،۲۰۰۲؛ مارتین^۳، سی هیل، چارنی^۴ و لکمن، ۲۰۰۳؛ بلاچ^۵، لندرسو ویزنبرگر^۶، کلمندی^۷، کوریک^۸ و همکاران،۲۰۰۶ ).

برای بسیاری از بیماران و خانواده های آن ها، تشخیص، خود تسکین قابل توجهی به همراه دارد . اگر فرد مبتلا کودک است، مهم است که معلمان و بزرگسالان توجه خاصی به ماهیت بیماری و شرایط کودک داشته باشند. آموزش کامل بیمار نه تنها اطلاعات ‌در مورد علت و ماهیت بیماری بلکه باید آینده بیماری را نیز شامل شود. آموزش روانی^۹ باید همواره گام اول درمان باشد. همواره درباره میزان اثربخشی هر کدام از درمان موجود برای این گروه از اختلالات باید نوسانات مشخصه تیک ها در نظر گرفته شود. اگر چه نتایج زیادی ‌در مورد درمان تیک ها وجود دارد اما شواهد برای اثربخشی درمانی خاص، ضعیف است (لودولف، روسنر، مون چاو و مولر وال، ۲۰۱۲).

1. 1. King 6- Landeros-Weisenberger

1. 1. Lombroso 7- Kelmendi

1. 1. Martin 8- Coric

1. 1. Charney 9- Psychoeducational

1. Bloch

۱-۱۰-۲ دارو درمانی

جی.اس.گولدن^۱، پژوهشگری که در سال ۱۹۸۸ مسئله ای را مطرح کرد که در آن ادعا می کرد داروهای هیجان آوری چون متیل فندیت^۲(ریتالین) می‌تواند شدت تیک ها را در افرادی که مبتلا به تورت هستند افزایش دهد و حتی این نوع مواد می‌توانند تورت را در افرادی که قبلا هیچ گونه علائم و نشانه های اختلال را نشان نداده بودند سرعت بخشد. با این حال، تجویز داروهای محرک در درمان اختلال تیک همچنان ادامه دارد. تحقیقات دیگر نشان داده‌اند که استفاده از داروهای محرک در کودکان مبتلا به بیش فعالی-نقص توجه و تورت، باعث افزایش علائم و نشانه های این اختلالات نمی شوند. وقتی تیک ها در حالت ضعیف و ملایم قرار دارند و تاثیر قابل ملاحظه ای بر زندگی روزانه افراد ندارند، توصیه نمی شود که برای از بین بردن آن ها از دارو استفاده شود، زیرا آن ها به طور بالقوه عوارض جانبی منفی دارند. بعضی از داروهایی که به طور رایج استفاده می‌شوند عبارتند از ریسپریدون^۳، اولانزاپین، پی موزاید، هالوپریدول و فلوفنازین^۴. پژوهشگران معتقداند که داروهای آرام بخش و مسکن که برای درمان بیماران مبتلا به روان پریشی به کار برده می‌شوند برای درمان تیک ها نیز مورد استفاده قرار گیرند(راجرز، ۲۰۰۸؛ به نقل از جمالفر، ۱۳۹۲).

گروه دیگری از داروهایی که برای اختلالات تیک تجویز می‌شوند، سد کننده های آلفا هستند که عبارتند از کلونیدین^۵، هیدروکلروید^۶ و گان فاسین^۷ که معمولا برای فشار خون بالا تجویز می‌شوند. علاوه بر این کلونازپام^۸، که برای درمان تیک ها تجویز می شود اغلب برای از بین بردن و کاهش اضطراب از آن استفاده می شود. همچنین بکلوفن^۹ که یک داروی آرام کننده ماهیچه ها و ضد اسپاسم است برای درمان تورت نیز تجویز می شود(همان منبع). هالوپریدول و پی موزاید بیش از سایر داروهای ضد روانپریشی در درمان تورت مطالعه شده اند.

1. 1. Golden 6- Hydrochloride

1. 1. Methylphenidate 7- Guanfacine

1. 1. Risperidone 8- Clonazepam

1. 1. Fluphenazine ۹- Baclofen

1. Clonidine

این داروها به میزان چشمگیری در کاهش تیک ها مؤثر بوده اند به طوری که ۸۰ درصد بیماران پاسخ مناسبی ‌به این داروها می‌دهند و فرکانس علایمشان بین ۷۰ تا ۹۰ درصد کاهش می‌یابد اما مطالعات پیگیری حاکی است که فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد افراد مبتلا درمان نگهدارنده طولانی مدت را ادامه می‌دهند. قطع دارو غالبا به دلیل عوارض جانبی دارو از جمله اثرات خارج هرمی و احساس ملال انجام می‌گیرد. به نظر می‌رسد دوز اولیه در نوجوانان و بزرگسالان معمولا بین ۲۵/۰ تا ۵/۰ میلی گرم هالوپریدول در روز است. تجویز این دارو در کودکان زیر ۳ سال تأیید نشده است. برای کودکان ۳ تا ۱۲ سال توصیه شده است که دوز کلی روزانه بین ۵/۰ تا ۰۷۵/۰ میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن باشد و در دو یا سه دوز تجویز شود. دوز اولیه پی موزاید نیز معمولا روزانه ۱ تا ۲ میلی گرم در دوز های تقسیم شده است(سادوک و سادوک، ۲۰۰۷).

نتایج تحقیقاتی که با داروی کلونیدین انجام شد، حاکی از کاهش شدت تیک ها در کودکان که همراه با ADHD بود شد. داروهای نورولپتیک و دیگر داروهای ضد روانپریشی داروهای مؤثری برای درمان تیک ها هستند نتایج پژوهش ها حاکی از اثربخشی نسبی آن ها‌ است. این داروها در درجه اول با مسدود کردن گیرنده های دوپامین و در نتیجه کاهش ورود دوپامین به عقده های قاعده ای پایه عمل می‌کنند(چای دو و همکاران، ۲۰۱۰). جای تعجب نیست که دارو درمانی در طول تاریخ جز روش های اصلی درمان تیک ها بوده چرا که میزان فراوانی آن ها را در حد متوسط کاهش داده است. با این حال، دارو برای همه افراد مؤثر نیست و داشتن عوارض کوتاه مدت و بلند مدت سبب استفاده محدود از آن می شود(والدون^۱، هیل^۲، ترمین^۳، بالوتین^۴ و کاوانا، ۲۰۱۳).

همان‌ طور که گفته شد، در صورتی که فرد مبتلا به اختلال تیک درک درستی از بیماری خود داشته باشد و از حمایت خانواده، معلمان و سایر افراد مهم در محیط زندگی خود برخوردار باشد نیاز به درمان دارویی نخواهد داشت. در واقع دارو درمانی زمانی استفاده خواهد شد که شدت یا فرکانس تیک ها زیاد و ناتوان کننده باشد، منجر به مشکلات جسمی مانند درد عضلات و مفاصل شود، باعث اختلال در عملکرد فرد شود و یا برای او ایجاد استرس کند و در نهایت اینکه فرد مبتلا یا افراد مهم در زندگی او نسبت به تیک ها پذیرش نداشته باشند.

1. 1. Waldon 3- Termine