۱۲- امر به معروف و نهی از منکر: امر به معروف و نهی از منکر، نشانه علاقه به سلامتی جامعه و وجود روح نشاط و امیدواری میان مردم جامعه است. به واسطه امر به معروف و نهی از منکر، اجتماع از صورت یک جامعه مُرده و فاقد تحرک بیرون آمده، به یک جامعه زنده و پویا تبدیل میگردد. همچنین ترک امر به معروف، زمینهساز کفر است (مائده، ۵/ ۷۷ـ۷۸) و کفر نیز یکی از علل ناامیدی و یأس میباشد: «وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُوْلَئِکَ یَئِسُوا مِن رَّحْمَتِی» (عنکبوت، ۲۹/ ۲۳). بنابراین، برای افزایش و تقویت روحیه امید در خود و سایر افراد، باید به این فریضه مهم پرداخت تا یأس و ناامیدی را ریشهکن نمود.
۱۳- احسان: از نظر قرآن، شخص محسن و نیکوکار، انسانی است امیدوار به لطف و عنایت خداوند و معتقد به وعدههای او. از اینرو، هر کس امیدوار به رحمت الهی میباشد، باید نیکوکار گردد (اعراف، ۷/ ۵۶).
۱۴- عفو و گذشت: عفو و صفح، از مصادیق احسان است: «فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاصْفَحْ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ» (مائده، ۵/ ۱۳). رحمت خداوند که مؤمنان همواره در امید و انتظار آن به سر میبرند (بقره، ۲/ ۲۱۸) و آرزوی رسیدن به آن را در دل میپرورانند، به محسنین و نیکوکاران نزدیک است: «إِنَّ رَحْمَتَ اللّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ. » (اعراف، ۷/ ۵۶). بنابراین، مؤمنان و امیدواران به رحمت الهی از طریق عفو و بخشش دیگران، میتوانند به امید و آرزوی خود، که همان دریافت رحمت الهی و پاداشهای او میباشد، دست یابند و به آرامش حقیقی نایل شوند.
۱۵- وفای به عهد: قرآن کریم، یکی دیگر از ویژگیها و خصوصیات افراد باایمان را، که در پرتو امید به لقای الهی، بهشت را به ارث میبرند، وفای به عهد میداند (مومنون، ۲۳/ ۸). بدیهی است انسانی که به وقوع روز جزا امید دارد و فرارسیدن آن را در دل آرزو میکند، همواره به این مهم توجه دارد و آن را در سرلوحه زندگانی خویش قرار خواهد داد.
-
-
-
-
-
- امید در عهد عتیق
-
-
-
-
امید به معنی انتظار خوش بینانه به ویژه درباره تحقق وعدههای خداوند میباشد. امید مطرح در کتاب مقدس، انتظار یک نتیجه مطلوب تحت راهنمایی و هدایت خداوند میباشد. به صورت خاصتر، امید اعتماد به آن چیزی است که خداوند در گذشته برای ما انجام داده است تا مشارکت ما را در آنچه که میخواهد در آینده انجام دهد، تضمین نماید. این تعریف با تعریف دنیوی از امید به عنوان «یک احساس که آنچه میخواهم اتفاق خواهد افتاد» متضاد است. بدین ترتیب میتوان دریافت که امید می تواند یا به معنای نیکبینی بیاساس و یا به معنای اشتیاق مبهم نسبت به خوبی غیرقابل حصول باشد. با این حال اگر امید، امید اصیل باشد باید در چیزی یا کسی که یافته می شود، زمینه قابل قبول و معقولی برای اعتماد و اطمینان به تحقق آن را فراهم بیاورد. اساس امید در کتاب مقدس، امید به خدا و اعمال نجات بخش او میباشد (Dominy, 2013, Hope). در قاموس کتاب مقدس، امید به معنای آرزو و انتظار از برای چیزهای نیک و مقاصد پسندیده است (هاکس، ۱۳۸۳، ذیل ریشه کلمه).
دین مطرح در عهدعتیق در میان همه امور دینی، امید است، یعنی در خداوند متمرکز شده است و از سراسر آن، رستگاری و نجات و برکات با اطمینان انتظار میرود (ارمیا۱۷: ۱۷؛ مزامیر۳۱: ۲۴؛ ۳۳: ۱۸ و ۲۲؛ ۳۹: ۷) (اسکات استون، ۲۰۰۸، مدخل امید).
-
-
-
-
-
-
-
- متعلق های امید در عهد عتیق
-
-
-
-
-
-
-
- امید به خود خداوند: متعلق اکثریت قریب به اتفاق آیاتی که در عهدجدید درباره امید سخن رانده است، خداوند است. زیرا تمام آیاتی که در آن دعوت به امید می شود و یا امیدواری از طرف پیامبران مطرح شده، مرجعشان خداوند است: «خداوند را همیشه پیش روی خود میدارم. چونکه به دست راست من است، جنبش نخواهم خورد. از این رو دلم شادی میکند و جلالم به وجد میآید؛ جسدم نیز در اطمینان ساکن خواهد شد. » (مزامیر۱۶: ۸-۹؛ ایوب۶: ۴؛ اشعیا۳۸: ۱۸ و … ).
-
- امید به وعدهها و کلام خداوند: خداوند بر اساس عهدی که با قومش بسته، وعدههای بسیاری به قوم خود داده است. این وعدهها تقریبا در سراسر عهدعتیق بیان شده اند. از جمله: وعدهای که به حضرت نوح (ع) داده، این است که دیگر زمین را به سبب ظلم بشر لعنت نکند (پیدایش۸: ۲۱) و یا وعدههایی که به حضرت ابراهیم (ع)، حضرت یعقوب (ع)، اسحاق و موسی و پیامبران دیگر میدهد، این امید را همیشه در دل انسان زنده نگه میدارد که: همواره باید به خداوند امید داشت حتی زمانی که آدمی مرتکب گناهی شده و انتظار بخشش ندارد «کلام خود را با بنده خویش به یاد آور که مرا بر آن امیدوار گردانیدی. » (مزامیر۱۱۹: ۴۹ و ۸۱ و ۱۱۴ و ۱۱۹ و … ).
-
- امید به رحمت خداوند: خداوند کسانی را که به او ایمان دارند و احکام او را به جای میآورند دوست دارد و رحمت خود را از آنها دریغ نمیکند، به همین خاطر آنها همیشه چشم امیدشان به رحمت خداوندی است «اکنون چشم خداوند بر آنانی است که از او میترسند، بر آنانی که انتظار رحمت او را میکشند. » (مزامیر۳۳: ۱۸ و ۲۲؛ ۱۴۷: ۱۱ و … ).
-
- امید به نجات الهی: آرزوی قلبی هر انسان مومنی این است که نجات الهی شامل حال او شود «ای خداوند، برای نجات تو امیدوار هستم و اوامر تو را بجا میآورم. » (مزامیر۱۱۹: ۱۶۶) و حتی خود خداوند وعده داده که کسانی که به او امیدوار باشند و راه او را در پیش گیرند آنها را از دست دشمن و هر نوع بلا و شری نجات خواهد داد (اشعیا۳۸: ۶).
-
- امیدداشتن به داوریهای خداوند: انسان مومن در راستای امید به خداوند، به داورهای خداوند نسبت به خودش خوشبین است «و کلام راستی را از دهانم بالّکل مگیر زیرا که به داوریهای تو امیدوارم» (مزامیر۱۱۹: ۴۳).
-
- امید به بازگشت به سوی خداوند و ترک گناهان و بخشش خداوند: «… ما به خدای خویش خیانت ورزیده، زنان غریب از قومهای زمین گرفتهایم؛ لیکن الان امیدی برای اسرائیل در این باب باقی است. » (عذرا۱۰: ۲).
-
- امید به آخرت: بحث امید به آخرت بیشتر در اواخر عهدعتیق مطرح می شود و همراه با مطرح شدن منجی امید گسترهای فراتر پیدا کرده و شامل آخرت نیز می شود «البته آخرت هست، و امید تو منقطع نخواهد شد. » (امثال۲۳: ۱۸؛ جامعه۷: ۲ و … ). اما همانطور که گفته شد در عبارات اولیه و در بخشهای ابتدایی عهدعتیق (اسفار خمسه). بیانات کمی در مورد امید به جهان آخرت و دیگر وجود دارد (Nelson, 2003, p2). کسانی که به قبر فرو میروند و به عبارتی میمیرند هیچ امیدی ندارند (اشعیا۳۸: ۱۸-۱۹). تنها کسانی که هنوز زندهاند میتوانند امیدوار باشند (جامعه۹: ۴-۶ و ۱۰) زیرا نجات مختص به زندگی دنیوی است.
-
- امید به مرگ: «لیکن چشمان شریران کاهیده میشود و ملجای ایشان از ایشان نابود میگردد و امید ایشان جان کندن ایشان است. «(ایوب۱۱: ۲۰؛ ۱۷: ۱۳ و … ).
-
- امید به ظهور مسیحا: تنوع امید در عهدعتیق خیلی زیاد است اما کاملترین و مهمترین شکل آن برای نسل آینده اعتماد راسخی است که در زمان منصوب به خداوند و زمانی که فقط خداوند میداند کی میرسد، شخص خودش یا از طریق نمایندهاش (مسیح). ملکوت یا پادشاهی عادلان را برقرار خواهد ساخت (اسکات استون، ۲۰۰۸، مدخل امید). پس می شود گفت که: یکی از جنبه های قابل توجه امید در عهدعتیق انتظار بنیاسرائیل برای ظهور مسیح موعود، یعنی حاکمی تدهین شده از نسل داود است. این انتظار ناشی از عهدی بود که خداوند با داود بسته بود که برای همیشه سلطنت او را پایدار نگه دارد (دوم سموئیل۷: ۱۳؛ زکریا۹: ۱۲). حاکم تدهین شده یا مسیح موعود نماینده خدا برای بازگرداندن شکوه و عظمت اسرائیل و حکومت بر ملتها، همراه با صلح و عدالت خواهد بود. اما در اکثر موارد، جانشینان داود ناامید بودند و از عهده چنین کاری برنیامدند. و رهبری قوم بر خلاف آن چیزی بود که وعده داده شده بود و آنها انتظار داشتند. بنابراین مردم در انتظار آیندهای برای فرزند داود بودند که وعده الهی را تحقق بخشد (Dominy, 2013, p3). این انتظار از طرف خداوند این چنین پاسخ داده می شود که در اواخر عهدعتیق خداوند طرح خودش را برای پادشاهی و ملکوت ابدیاش بر روی زمین (دانیال۲: ۴۴؛ ۷: ۱۳-۱۴) و رستاخیز مردگان را (دانیال۱۲: ۲) آشکار می کند. از این نقطه نظر تمرکز امید بیشتر بر روی جهان بعدی و به ویژه بر قیامت منعطف می شود. خداوند «سایه مرگ را برای همیشه برخواهد داشت» (اشعیا۲۵: ۷) و مردگان زنده خواهند شد (اشعیا۲۶: ۱۹)، و این نجاتی برای مومنان خواهد بود که منتظر خداوند بودند (Nelson, 2003, p2).
[پنجشنبه 1400-07-29] [ 07:10:00 ب.ظ ]
|