لرزه نگاری را می توان در ابعاد دو بعدی و سه بعدی صورت گیرد. حتی روش ۴ بعدی هم که پارامتر زمان را نیز در داده ها وارد ‌کرده‌است، استفاده می شود.

اطلاعاتی که این روش به ما می‌دهد بسیار دقیق تر است در واقع هر چه ابعاد لرزه نگاری افزوده شود، تله های نفتی بیشتری با دقت بالاتری قابل شناسایی هستند. سرعت امواج در درون لایه‌های مختلف با هم متفاوت است و ‌به این ترتیب می توان سطوح بین لایه ای را تشخیص داد. البته ‌به این شرط که این لایه ها دارای چگالی و سرعت متفاوتی باشند. این تفاوت اساس شناسایی لایه ها و سازند های مختلف است.

ژئوشیمی آلی

روش های حفاری(انواع چاه ها)

تاریخچه ی حفر گمانه بسیار قدیمی است برای جستجوی آب در دشت ها و دره ها به حفر گمانه می پرداخته‌اند و چون تلمیه نشده بود، در اغلب موارد آب از چاه (گمانه) به صورت آرتزین خارج می شد. قدیمی ترین گمانه ها در چین حفر شده اند.

حفاری مکانیکی: در این روش به یکی از سه طریق ضربه ای، چرخشی یا ترکیبی از این دو، انرژی مکانیکی به سنگ منتقل می شود در اصطلاح عملیاتی که به روش مکانیکی موجب حفر چاه در سنگ می شود را حفاری مکانیکی گویند. دیگر روش های حفاری: حفاری حرارتی، حفاری آبی، حفاری لرزشی و حفاری شیمیایی و حفاری الکتریکی و حفاری لیزری از دیگر روش های حفاری هستند^[۱۴].

• چاه نفت

چاه نفت عبارت است از حفره های استوانه ای که در زمین برای اکتشاف و بهره برداری از منابع نفتی ایجاد می شود که ممکن است عمود یا مایل باشد. انواع چاه های نفت به شرح زیر اند^[۱۵]:

1. چاه نفت اکتشافی:

اولین چاهی است که جهت کسب اطلاعات زمین شناسی و آگاهی از وضعیت نفت و گاز در ناحیه ای حفر می شود.

1. چاه مشاهده ای:

چاه هایی که به منظور مشاهده ی وضعیت دائم مخزن حفر می‌شوند، چاه مشاهده ای نامیده می‌شوند. فشار مخزن، سطح آب و نفت و نسبت آب و نفت و ….. از جمله مواردی است که با بهره گرفتن از چاه های مشاهده ای قابل بررسی است.

1. چاه جانشینی:

در مواقعی که امکان بهره برداری از چاه قبلی نداشته باشد، مورد حفاری قرار می‌گیرد.

1. چاه توسعه ای:

پس از حفاری چاه های اکتشافی و توصیفی و ضمن تأیید ذخیره دارای قابلیت اقتصادی مخزن، اقدام به حفر چاه های توسعه ای می شود. استخراج نفت و گاز از مخزن به طور عمده توسط چاه های توسعه ای صورت می پذیرد.

فلات قاره

ماده ی ۷۶ کنوانسیون ۱۹۸۲، فلات قاره را چنین تعریف می‌کند:

فلات قاره یک کشور ساحلی از بستر و زیر بستر مناطق زیر دریایی تشکیل می‌گردد که تا آن طرف دریای سرزمینی آن کشور در سرتاسر امتداد طبیعی قلمرو سرزمینی اش تا لبه ی بیرونی حاشیه ی قاره ای تا مساحت ۲۰۰ مایل از خط مبدایی که وسعت دریای سرزمینی از آن ها اندازه گرفته می شود و لبه ِ بیرونی حاشیه قاره ای تا آن مساحت نمی رسد، امتداد می‌یابد.

درتعریف فوق از کلمات بستر و زیر بستر، دریای سرزمینی، امتداد طبیعی قلمرو، لبه ی بیرونی حاشیه ی قاره ای، خط مبدأ لبه ی بیرونی حاشیه ی قاره ای استفاده شده است که همه ی این کلمات باید از نظر حقوقی مشخص شوند تا بتوانیم از میان تعاریف دقیق آن ها، آنچه که از نظر تعیین رژیم حقوقی میادین مشترک به دست می‌آید را جدا کنیم.

آبهای سرزمینی یا دریای سرزمینی به حاشیه ای از دریا که مجاور ساحل است، گفته می شود^[۱۶]. این قسمت از دریا به همرا فضای بالا، بستر دریا و زیر بستر آن تحت حاکمیت کشور ساحلی قرار دارد^[۱۷]. به آبهای آن سوی آبهای سرزمینی معمولا آب های بین‌المللی گفته می شود. محدوده ی دریای سرزمینی ‌بر اساس کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق در یاها حداکثر ۱۲ مایل دریایی از خط مبدأ دریا است. خط مبدأ پایین ترین حد جزر ومد دریاست. قاعده ی تعیین حداکثر ۱۲ مایل به عنوان دریای سرزمینی در حال حاضر به عنوان قاعده ی حقوق بین‌المللی عرفی پذیرفته شده است^[۱۸].

برخی منابع اصطلاح آب های سرزمینی را به آب های داخلی مانند دریاچه ها و رودخانه های داخلی نیز گسترش داده‌اند. مفهومی موسع تر و غیر رسمی اصطلاح آب های سرزمینی به تمام آب هایی اشاره دارد که دولت ساحلی حقوقی بر آن ها دارد. مانند منطقه ی انحصاری اقتصادی، منطقه ی مجاور فلات قاره^[۱۹] .

به عنوان قاعده ی کلی، خط مبدایی که برای تعیین دریای سرزمینی به کار گرفته می شود، پایین ترین حد جزر دریا در امتداد ساحل است^[۲۰]. در هنگامی که خطوط ساحلی به شدت دندانه دار باشند ( مانند خورهای که از پیشروی دریا به خشکی پدید می‌آیند) می توان از خطوط مستقیمی که پیشرفته ترین برآمدگی ها را به هم متصل می‌کند، استفاده کرد. البته دو خطوط نبابید از جهت کلی ساحل انحراف محسوسی داشته باشند و آب های محصور در پشت آن ها باید به اندازه ی کافی با خشکی پیوند و اتصال داشته باشند تا تابع رژیم آبهاب داخلی گردند^[۲۱].

حاکمیت دولت ساحلی بر دریای سرزمینی شامل حقوق و تکالیفی چون برقراری امنیت، تعقیب مجرمین و حق انحصاری استفاده از منابع دریا می شود.

سراشیبی فلات قاره

زمین شناسان به فلات قاره سکوی ساحلی و برخی از حقوق ‌دانان به آن پاشوی ساحلی نام نهاده اند. به قسمتی از بستر دریا اطلاق می شود که با شیب ملایمی از ساحل به طرف دریا پیش می رود و چون به اعماق یکصد فادم^[۲۲] می‌رسد به تندی به قعر اقیانوس که ۵-۴ هزار متر عمق دارد نزول می‌کند.

در اصطلاح زمین شناسی این سراشیبی ناگهانی را سراشیبی فلات قاره^[۲۳] و محوطه ی بین فلات و این سراشیبی را لبه ی فلات^[۲۴] نامیده می شود. لزوماً این نکته را یاد آور می شود که عمق لبه در همه حال یکسان نیست و ممکن است از ۲۰۰-۷۰ متر تغییر نماید. علاوه بر آن طول لبه ی فلات قاره هم یکسان نیست و با توجه به خصوصیات و ساختمان طبیعی دریاها متفاوت است.

در بعضی نقاط مثل سواحل دریای زرد، طول فلات تا ۸۰۰ مایل از ساحل امتداد یافته و برخی دیگر از دریاها مانند خلیج فارس، یکپارچه از فلات قاره تشکیل شده است.

تا کنون آنچه که در رژیم حقوقی می‌دانی مثل پارس جنوبی مؤثر و دخیل است ، کلیه ی مباحث مربوط به فلات قاره می‌باشد. اگر کشوری به کنوانسیون پیوسته باشد تمامی تعاریف و مواد ‌در مورد او صدق می‌کند و کشور متقابل هم از نظر عرفی شامل مواد کنوانسیون خواهد شده در صورتی که به کنوانسیون پیوسته باشد.

مهندسی مخزن- پتروفیزیک

پترو فیزیک علم مطالعه ی ویژگی های سنگ ها و اثر متقابل آن ها با سیالات ( گازها، هیدروکربن های مایع و محلول های آبی است) و ارزیابی پتروفیزیک در حقیقت تفسیر اطلاعات حاصل از نمودار های چاه پیمایی است. به طور کلی اطلاعات و داده های حاصل از روش های مختلف اکتشافی که در ارزیابی سازند ها و اکتشاف منابع هیدروکربنی موثرند، شامل دو گروه سطحی و زیر زمینی می‌باشند. اطلاعات سطحی معمولا گسترش وسیعی دارند اما از قدرت تفکیک مناسبی برخوردار نیستند و لازم است که یک یا چند پاه اکتشافی به منظور کسب اطلاعات زیر سطحی حفر شوند. این اطلاعات شامل مغزه، خرده های حفاری در سیالات موجود در سازند و نگاره های چاه پیمایی است^[۲۵].